Ograniczenia w prawie do zawarcia małżeństwa mogące stanowić przyczynę stwierdzenia nieważności małżeństwa kościelnego (błędnie określanego rozwodem kościelnym)

Prawo do zawarcia małżeństwa

Prawo do zawarcia małżeństwa jest naturalnym prawem każdej osoby ludzkiej. Jest to prawo osobowe, więc niezbywalne. Prawo to należy do fundamentalnych praw uznawanych w każdej kulturze, społecznościach świeckich i religijnych.

Regulacja zawarta w kodeksie prawa kanonicznego

Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza, że „małżeństwo mogą zawrzeć wszyscy, którym prawo tego nie zabrania” (kan. 1058). Kościół od zawsze uznawał prawo człowieka do zawarcia małżeństwa. Istnieją jednak pewne ograniczenia wynikające z prawa Bożego i prawa kościelnego.

 

Regulacja zawarta w kodeksie prawa kanonicznego

Prawo Boże wskazuje na różne przyczyny mogące powodować stwierdzenie nieważności małżeństwa. Niezdolność do pożycia małżeńskiego czyni małżeństwo z samej natury nieważnym (kan. 1084 par. 1). Z prawa Bożego wynika też niezdolność do wyrażenia zgody małżeńskiej: niezdolnym do małżeństwa jest ten, kto pozbawiony jest używania rozumu albo z przyczyn natury psychicznej nie jest w stanie podjąć istotnych obowiązków małżeńskich (kan. 1095 n. 1-3).

 

Ograniczenia wynikające z prawa kościelnego

Ograniczenia w wykonywaniu prawa do zawarcia małżeństwa pochodzić mogą z prawa kościelnego w postaci przeszkód do jego zawarcia np. święceń (kan. 1087).

W sytuacji, gdy mają Państwo wątpliwości, czy małżeństwo zostało ważnie zawarte zachęcamy do skorzystania z pomocy adwokatów kościelnych z Poradni Salomon.